| RODZAJ | Dąb |
| GATUNEK | czerwony |
| RODZINA | Bukowate (Fagaceae) |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Quercus rubra |
| WYSTĘPOWANIE | Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej. Jest tam najpospolitszym gatunkiem dębu. W Polsce jest gatunkiem introdukowanym, ok. XIX w. został sprowadzony przez leśników jako gatunek pielęgnacyjny i ochronny. Zaliczany jest do roślin inwazyjnych - niebezpiecznych dla rodzimej flory i jako taki powinien być usuwany z obszarów chronionych. Rozprzestrzenia się samorzutnie, obecnie występuje już na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Wypiera rodzime gatunki dębów i inne drzewa. |
| STATUS | Antropofit zadomowiony |
| POKRÓJ | Duże drzewo z grubym pniem i szeroko rozgałęzioną koroną. Wzrost w młodości bardzo szybki, później wolniejszy. Osiąga wysokość do 25 m. Wyróżnia się przede wszystkim dużymi, głęboko i bardzo ostro klapownymi liśćmi, które jesienią przebarwiają się na niezwykle efektowny, jaskrawoczerwony lub purpurowy kolor. Pień masywny i gruby, ale dość nisko nad ziemią rozgałęziający się na grube konary.
|
| KORA, PĘDY | Kora ciemnoszara, do 40 lat gładka (czym różni się od krajowych gat. dębów), potem płytko spękana.
 |
| LIŚCIE | Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, u podstawy szerokoklinowate, z obu stron po 4 pary prawie równoległych do siebie klap bocznych, grubo ząbkowanych, ostro zakończonych; z wierzchu ciemnozielone, od spodu jasnozielone, jesienią jaskrawoczerwone. Mają długość do 25 cm i szerokość do 15 cm. Dąb czerwony jest bardzo efektowny, gdy jego liście stają się jesienią pomarańczowe i czerwone. Bardzo trudno i powoli ulegają rozkładowi utrudniając wegetację roślinom runa leśnego.
 |
| KOLOR KWIATÓW | ...
|
| ILOŚĆ PŁATKÓW | niepozorne
|
| OWOCE | Żołędzie szerokojajowate, czerwonobrązowe, błyszczące, z widocznymi podłużnymi paskami, u podstawy płaskie. Miseczki nagie, z przylegającymi łuskami, na bardzo krótkiej szypułce. Miseczki żołędzi w pierwszym roku są wielkości ziaren grochu. Żołędzie dojrzewają dopiero na drugą jesień.
 |
| OPIS | Roślina jednopienna, wiatropylna. Kwiaty męskie są zebrane w kotki, kwiaty żeńskie wyrastają pojedynczo.
 |
| SIEDLISKO | Gatunek światłożądny, dobrze znoszący ocienienie boczne, szybkorosnący (rośnie w Polsce szybciej od rodzimych gatunków dębów). Roślina ozdobna: Sadzony w parkach i ogrodach. |
| WYSOKOŚĆ | do 35 m. |
| OKRES KWITNIENIA | Maj. |
| CECHY CHARAKTER. | Łaty liściowe zaostrzone, prawie zazębiające się. |
| UWAGI | Główny walor dekoracyjny dębu czerwonego stanowią jego głęboko klapowane i bardzo ostro ząbkowane liście, które jesienią przebarwiają się (zwłaszcza u młodych drzew) na niezwykle efektowny, szkarłatnoczerwony kolor. |
