| RODZAJ | Mięta |
| GATUNEK | pieprzowa |
| RODZINA | Jasnotowate (Lamiaceae) |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Mentha x citrata |
| WYSTĘPOWANIE | Spontaniczny mieszaniec międzygatunkowy mięty nadwodnej i zielonej, wprowadzony do uprawy w XVIII w. Jest rośliną uprawną, czasami dziczejącą. |
| STATUS | Gatunek obcy - w Polsce uprawiany |
| POKRÓJ | Zielna roślina o pokroju krzewiastym do 90 cm wysokości, wytwarzająca poziome kłącza tuż pod poziomem gruntu.
|
| ŁODYGA | Wzniesiona, gałęzista (rozgałęziająca się w okółkach liści), 4-kanciasta, o rzadkim owłosieniu na kantach, zielona do brunatnobrązowej w zależności od odmiany, o pustych międzywęzłach.
|
| LIŚCIE | Ulistnienie nakrzyżległe, liście na wyraźnych, krótkich ogonkach, lancetowatojajowate do podługojajowatych, zaostrzone, nierównomiernie ostro piłkowane. Z wierzchu ciemnozielone, spodem jaśniejsze, z obu stron gruczołkowato, żółto kropkowane.
 |
| KOLOR KWIATÓW | różowy
 |
| ILOŚĆ PŁATKÓW | grzbieciste
|
| OWOCE | Rozłupnia rozpadająca się na cztery rozłupki.
|
| OPIS | Kwiaty w nibyokółkach, zebrane w kątach liści, tworzące nibykłos o walcowatym kształcie. Kwiaty drobne, 5-6 mm długości, obupłciowe lub tylko słupkowe, różowe, czerwonawe do liliowych, kielich rurkowaty o 5 ząbkach, 10-12 nerwowy, lekko bruzdkowany od wystających nerwów i gruczołkowato kropkowany. Pręciki cztery, fioletowe, krótsze od korony.
 |
| SIEDLISKO | Bylina. Roślina lubiąca gleby świeże, dość ciężkie, w miarę wilgotne. |
| WYSOKOŚĆ | 70 - 90 cm. |
| OKRES KWITNIENIA | Lipiec - sierpień. |
| CECHY CHARAKTER. | Kielich rurkowaty o 10-13 nerwach silnie wystających. Także górne liście na wyraźnych ogonkach. |
| WŁASNOŚCI LECZNICZE | Liście zwiększają wydzielanie soku żołądkowego, pobudzają wytwarzanie żółci, usprawniają pracę jelit. Stosowane są jako środek wiatropędny, przy zaburzeniach trawienia, w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Mają także właściwości przeciwbakteryjne i nieznacznie uspokajające. Olejek miętowy ma podobne, ale silniejsze działanie, szczególnie jako środek odkażający i uspokajający. Stosowany zewnętrznie w nieżycie nosa, do inhalacji przy nieżytach gardła i oskrzeli. Stanowi także składnik preparatów do użytku wewnętrznego przy zapaleniu dróg żółciowych i w schorzeniach wątroby lub jelit. |
| UWAGI | Inne nazwy: mięta lekarska. W uprawie stosuje się wyłącznie rozmnażanie wegetatywne z podziału roślin lub podziału kłączy. |
