| RODZAJ | Wierzba |
| GATUNEK | purpurowa |
| RODZINA | Wierzbowate (Salicaceae) |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Salix purpurea |
| WYSTĘPOWANIE | Występuje w Azji (w Mongolii), Afryce Północnej (Algeria, Maroko, Tunezja) i w całej niemal Europie. Pospolita na całym niżu Polski. Często uprawiana. |
| STATUS | Gatunek rodzimy |
| POKRÓJ | Krzew o kulistej koronie, osiągający wysokość do 3 m.
|
| KORA, PĘDY | Pędy wyprostowane, cienkie, błyszczące i bardzo elastyczne. Wyrastają gęsto i zabarwione są na purpurowoczerwono, tylko starsze gałęzie są szarozielone (są podobne do pędów wierzby wawrzynkowej). Jej pędy są gorzkie, ponieważ zawierają kwas salicylowy. Wskutek tego nie są zjadane przez zwierzęta.
|
| LIŚCIE | Odwrotnie lancetowate, matowe, na górnej stronie ciemnozielone, na spodniej o sinozielonym kolorze. Są podobne do liści wierzby kruchej. Mają długość do 12 cm i ustawione są na pędzie najczęściej skrętolegle, ale występują też liście ustawione naprzeciwlegle, co wśród wierzb jest cechą charakterystyczną wyłącznie dla tego gatunku. Powyżej połowy są piłkowane. Młode listki są owłosione, lecz szybko stają się nagie.
 |
| KOLOR KWIATÓW | zielonkawy
 |
| ILOŚĆ PŁATKÓW | niepozorne
|
| OWOCE | Torebka z licznymi i drobnymi nasionami.
|
| OPIS | Jest rośliną dwupienną. Żeńskie i męskie kotki o długości 2 cm, są siedzące. Kotki męskie są krótsze. Nitki ich pręcików o czerwonych lub czarnych pylnikach są zrośnięte. Słupki w kwiatostanach żeńskich są siedzące, owłosione o krótkich i grubych znamionach.
|
| SIEDLISKO | Rośnie głównie w dolinach rzek, potoków, nad stawami, na mokrych łąkach. |
| WYSOKOŚĆ | do 3 m. |
| OKRES KWITNIENIA | Marzec - kwiecień. |
| WŁASNOŚCI LECZNICZE | Surowiec zielarski: kora zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy - salicyna. |
| UWAGI | Inne nazwy: wierzba czerwona, wierzba szpagatówka, wiklina. |
