| RODZAJ | Złotokap |
| GATUNEK | alpejski |
| RODZINA | Bobowate (Fabaceae) |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Laburnum alpinum |
| WYSTĘPOWANIE | Pochodzi z terenów górzystych południowej Europy. |
| STATUS | Gatunek obcy - w Polsce uprawiany |
| POKRÓJ | Drzewo lub krzew dorastający do około 6 metrów wysokości o wyprostowanych gałęziach i lejkowatej koronie.
|
| LIŚCIE | Trójlistkowe, długoogonkowe, pojedyncze listki szerokoeliptyczne brzegiem lekko orzęsione, od spodu srebrzysto owłosione.
 |
| KOLOR KWIATÓW | żółty
 |
| ILOŚĆ PŁATKÓW | motylkowe
|
| OWOCE | Strąki płaskie i wąsko-oskrzydlone o długości do 3,5 centymetrów, na jednym końcu wydłużone i zagięte do zewnątrz, wewnątrz drobne czarne nasiona.
 |
| OPIS | Motylkowe zazwyczaj pachnące, żółte skupione w gronach dorastających do 30 cm długości, okoł
 |
| SIEDLISKO | Roślina preferuje miejsca dobrze nasłonecznione, gleby żyzne, często również wapienne, źle znosi gleby suche. W Polsce nie jest zupełnie mrozoodporny. |
| WYSOKOŚĆ | do 6 m. |
| OKRES KWITNIENIA | Kwiecień - czerwiec. |
| CECHY CHARAKTER. | Gatunek bardzo podobny do złotokapu zwyczajnego, od którego różni się budową kwiatów i porą kwitnienia, prawie całkowitym brakiem owłosienia poszczególnych części rośliny, długością strąków i orzęsieniem liści. |
| WŁASNOŚCI TRUJĄCE | Wszystkie części rośliny zawierają trujące alkaloidy. Trucizna cytyzyna, paraliżująca nerwy, znajduje się przede wszystkim w kwiatach, nasionach i korzeniach; przy czym najwięcej jest jej w nasionach (1,5%), w liściach jest już pięciokrotnie mniej. Szczególnie wrażliwe na zatrucia są konie (dawka śmiertelna to 0,5 g na 1 kg masy zwierzęcia), odporne są natomiast owce, kozy i zające. Zatrucia zdarzają się też u ludzi, zwłaszcza zagrożone są dzieci. W ich przypadku śmierć może nastąpić po spożyciu 2-10 nasion złotokapu. Do zatruć dojść może tez w przypadku spożycia miodu zbieranego przez pszczoły z kwiatów złotokapu. |
