| RODZAJ | Wierzbownica |
| GATUNEK | drobnokwiatowa |
| RODZINA | Wiesiołkowate (Onagraceae) |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Epilobium parviflorum |
| WYSTĘPOWANIE | Zasięg obejmuje północno-zachodnią Afrykę, niemal całą Europę, Bliski Wschód i południową Azję. W Polsce gatunek bardzo pospolity, rzadszy tylko w części południowo-zachodniej. |
| STATUS | Gatunek rodzimy |
| ŁODYGA | Wzniesiona, zwykle rozgałęziona na górze. Okrągła, w górnej części owłosiona.
|
| LIŚCIE | Liście wąskie, lancetowate, długości do 7 cm, słabo ząbkowane, osadzone bezpośrednio na łodydze, niekiedy po trzy w okółku lub na bardzo krótkich ogonkach. W dolnej części łodygi naprzeciwległe, w górnej - skrętoległe. Liście odziomkowe na wyraźnych ogonkach, łopatkowate, tępe. Zwykle słabo omszone.
|
| KOLOR KWIATÓW | różowy
 |
| ILOŚĆ PŁATKÓW | do 4
|
| OWOCE | Długa nibyzalążnia rozwija się w czterokanciastą torebkę, która po dojrzeniu pęka, rozchylając końce na boki i uwalniając nasiona opatrzone puchem.
|
| OPIS | Kwiaty wyrastają pojedynczo w kątach górnych liści. Pod czteropłatkową koroną i działkami kielicha widoczna jest długa czterokanciasta nibyzalążnia, powstała z wydłużonego dna kwiatowego i zalążni. Znamię słupka czterodzielne. Płatki korony jasnopurpurowe lub liliowe, na końcu sercowato wcięte, długości 6-10 mm. Działki kielicha jajowato-lancetowate, tępe.
 |
| SIEDLISKO | Występuje w rowach, w szuwarach lub zaroślach nadrzecznych, na brzegach wód stojących i płynących, na podmokłych duktach leśnych. |
| WYSOKOŚĆ | 20 - 80 cm. |
| OKRES KWITNIENIA | Lipiec - sierpień. |
| CECHY CHARAKTER. | Podobna do wierzbownicy górskiej ale ma mniej wyraźne ząbkowanie liści i są one węższe u podstawy. |
| UWAGI | Tworzy mieszańce z innymi gatunkami wierzbownic. |
